Categorie: Geen categorie

Wat gebeurd er als je last van faalangst hebt? Eigenlijk wil je alles dan meteen zo goed doen, dat je geen fouten wil maken. Sterker nog, je mag van jezelf geen fouten maken. En om dat niet te doen besluit je dan om het helemaal niet te doen. Hierdoor kom je in de problemen op school. Want daar moet je soms wel fouten maken om iets te kunnen leren. Je krijgt ook huiswerk mee om te maken en als je dan besluit om het niet te maken, is dat lastig uit te leggen in de klas.

Steeds meer kinderen hebben hiermee te maken en hebben het gevoel dat ze het niet kunnen. Tijdens een kennismakingssessie wat dit ook een thema. Om alvast een oefening te kunnen doen en te ervaren wat we met paardencoaching doen, heb ik samen met mijn co-coach Cowboy het Hatseflats-model ingezet. Dit geeft inzicht in hoe iets negatiefs toch weer positief kan worden. Je voelt je dan ook van een Dagobert Duck veranderen in Max Verstappen. Cowboy heeft ook gelijk in de gaten waar dat over gaat en schroeft het tempo dan ook maar meteen op. Prachtig om te zien hoe mijn coachklant(je) hier ook heel enthousiast van wordt.

Anders leren met paarden is voor dit soort thema’s ook heel geschikt om in te zetten. Kinderen ‘aan den lijve’ laten ervaren dat ze het wel kunnen.

Op de school waar ik werk als remedial teacher, heb ik een proefles gegeven ALMP (Anders leren met paarden). Eén van de spellingsgroepjes die ik begeleid heb ik gevraagd of ze het leuk zouden vinden om buiten met mijn minipaardje Cowboy les te krijgen in plaats van binnen aan de tafel. Het antwoord laat zich raden, er klonk een één duidend JAAA. Zo gezegd, zo gedaan! Op een woensdagochtend ben ik met Cowboy in de trailer naar school gereden.

De introductie en een deel van de instructie heb ik binnen gedaan, maar daarna zijn we lekker naar buiten gegaan. De weergoden waren goed gezind, het was droog met een lekker zonnetje. Samen met de kinderen hebben we het materiaal gepakt en een spellingsparcours uitgezet. Hiervoor gebruiken we een topdownkaart. Hierna hebben we het parcours eerst zonder paardje gelopen en bekeken. Dit geeft veel duidelijkheid voor de kinderen. Dan is het eindelijk tijd om Cowboy van de trailer te halen. Ze vinden hem gelijk superleuk en gelukkig is dat wederzijds. Cowboy vindt het allemaal super interessant en laat zich lekker aaien en knuffelen. Het gras op het veldje waar we zijn vindt hij ook heerlijk, dus zijn hoofd gaat meteen naar beneden om te grazen. Na een fijne poetsbeurt gaan we aan de slag. Tijdens deze poetsbeurt gebeurd er al zoveel. Eén van de kinderen bleef op een afstandje staan, zij vond het zichtbaar spannend. “Wat vind je spannend?” vraag ik haar. Ze antwoordt “Dat ik het paardje pijn zal doen”. Ik laat haar goed kijken naar het tafereel voor haar en vraag “Wat denk je, zou hij pijn hebben?”. Ze kijkt nog eens en na een korte denktijd zie ik haar een borstel pakken en zoekt ze haar plekje om te poetsen. Zo mooi om te zien…..genieten.

De woorden die geoefend worden staan op een zogenaamde spiekkaart en is aangepast aan de methode waar ik normaal gesproken mee werk. Om beurten lopen ze met Cowboy, wat nog best een uitdaging is want die heeft er zo zijn eigen idee over en wil zelf de richting bepalen waar hij heen gaat. Dan blijkt zo’n klein ding toch best nog sterk voor de kinderen. Toch lukt het ze om hem mee te laten komen in de richting die zij willen. Hoe mooi is dat, je werkt aan spelling maar ook aan je zelfverzekerdheid. Hoe stevig sta jij in je schoenen? Ook je doorzettingsvermogen wordt verstevigd, want we willen wel dat doel behalen en Cowboy mee laten lopen in het parcours. Na verschillende woorden te hebben geoefend, laat ik ze afscheid nemen van Cowboy door hem te bedanken met knuffels. Ze genieten er allemaal zichtbaar van. Cowboy gaat weer in de trailer en de spullen worden weer opgeruimd. Dit is zo waardevol geweest. Er zou op elke school ruimte moeten zijn om op deze manier extra ondersteuning aan kinderen te kunnen bieden. Hoop dat dit een vervolg gaat krijgen.